گلوکز

گلوکز

گلوکز که همچنین به نام دکستروز شناخته میشود یکی از کربوهیدرات های شناخته شده به عنوان قندهای ساده (مونوساکارید) است. گلوکز دارای فرمول مولکولی C6H12O6 است.

در میوه ها و عسل یافت می شود و عمده ترین قند آزاد موجود در خون حیوانات عالی است. منبع انرژی در عملکرد سلول است و تنظیم متابولیسم آن از اهمیت بالایی برخوردار است.

مولکول های نشاسته، کربوهیدرات اصلی ذخیره انرژی گیاهان، از هزاران واحد گلوکز خطی تشکیل شده است.

یکی دیگر از ترکیبات اصلی که از گلوکز تشکیل شده است سلولز است که آن نیز خطی است.

مولکول مرتبط در حیوانات گلیکوژن است که کربوهیدرات ذخیره در اکثر سلول های جانوری مهره داران و بی مهرگان، و همچنین سلول های بسیاری از قارچ ها و تک یاخته هاست.

این ماده به صورت درمانی در جایگزینی مایعات و مواد مغذی استفاده می شود.

بدن شما طوری طراحی شده است که سطح گلوکز خون را ثابت نگه دارد. سلول های بتا در لوزالمعده هر چند ثانیه یک بار سطح قند خون شما را کنترل می کنند. هنگامی که گلوکز خون شما پس از خوردن غذا افزایش می یابد، سلول های بتا انسولین را در جریان خون شما آزاد می کنند. انسولین مانند یک کلید عمل می‌کند و قفل سلول‌های ماهیچه، چربی و کبد را باز می‌کند تا گلوکز بتواند داخل آنها نفوذ کند.

بیشتر سلول‌های بدن شما از گلوکز همراه با اسیدهای آمینه (بلوک‌های سازنده پروتئین) و چربی‌ها برای انرژی استفاده می‌کنند. اما منبع اصلی سوخت برای مغز شماست. سلول های عصبی و پیام رسان های شیمیایی در آنجا برای کمک به پردازش اطلاعات به آن نیاز دارند. بدون آن، مغز شما نمی تواند به خوبی کار کند.

پس از اینکه بدن شما انرژی مورد نیاز خود را مصرف کرد، گلوکز باقیمانده در بسته های کوچکی به نام گلیکوژن در کبد و ماهیچه ها ذخیره می شود. بدن شما می تواند به اندازه کافی برای یک روز سوخت ذخیره کند.